მუხრან მაჭავარიანი

***

შუაღამეა.

ჭადრებთან გელი.

თორმეტს აკლია წუთი ორიღა.

მე ჯერ სახელი არ ვიცი შენი,

არ ვიცი:

ვინ ხარ,

ან როგორი ხარ.

შუაღამეა.

ჭადრებთან გელი.

ნუ გეშიანა, _

გაბედე _ მოდი.

შენ,

რა თქმა უნდა,

გიცნობენ ხენი.

ნეტავ, ერთ-ერთის ვიყო მეც ტოტი.

ვინ ხარ! _

მეტყოდი.

შუაღამეა.

ჭადრებთან გელი _

კაცი ალალი,

კაცი მართალი.

ვარ შუაღამის ჰავით დამთვრალი,

ინათლა.

სხივი ამოთავთავდა.

ვინ ხარ! _

სახელი მითხარი შენი.

უხალხო ქუჩა

სუნთქვაში ისმის

ხმაური სისხლის,

სქელია ნისლი...

შორს ხმაა მამლის...

შედედდეს ლამის

თამბაქოს კვამლი...

სუსხია ღამის,

არსაით მგზავრი,

საათის 3.

წყურვილი მძლავრი

ქუჩაში

ქალის სხეულის გავლის.

***

მიწას _

ჩემსას, შენსას, მისას _

ცა დაჰყურებს _

არავისი.

აი, მთვარე,

აი, წვიმა,

აი, თოვლი,

აი, ნისლი...

და ეს მთვარე,

და ეს წვიმა,

და ეს თოვლი,

და ეს ნისლი

(ჩემთან _ ჩემი,

სხვასთან _ სხვისი)

არის ვისი? _

არავისი.

მიწას _

ჩემსას, შენსას, მისას _

ცა დაჰყურებს _

არავისი.