წერილი
სოფლიდან
მომინდა
თქვენი სპეტაკი ბინა;
აქ
სოფელია, წვიმა, რუტინა.
შემოდგომაა.
წვიმამ მოლია
ტყეთა
მსუბუქი მელანქოლია.
ზაფხულის
დღეთა ის ქაფი ჰქრება,
არის
ცეცხლის ხმა და ჩაფიქრება:
იშლება
თვალწინ ფერადი ნოხი _
თქვენთან
მშვენიერთ
წამწამთა ქოხი.
იმ
დარდად ჩემს გულს ხშირად სწოლია
ტყეთა
მსუბუქი მელანქოლია.
არ
გებრალებით?
მე მქონდა გული,
ეხლა
ის არის, როგორც ყინული.
თქვენ
კი ჯერ ისევ მაისს ედრებით,
მომწერეთ
რამე, ოჰ, გევედრებით.
ვინ
იცის, იქნებ გალხვეს ყინული
ღრმა
მწუხარებით
შემორკინული.
ი.
ა.
ქალაქში,
მტვერში წაიქცა ბავში
ნუკრის
თვალებით,
თმით _ მიმოზებით.
და
მწუხარების
მალე ნიავში
მოფრინდნენ
ლურჯი ანგელოზები.
შეშლილი
სახით კიოდა ქუჩა,
შორს
კი მზე დარჩა და მშობლის კერა!
მზეზე
ჰყვაოდა სოფლად ალუჩა,
და
გაისმოდა დების სიმღერა.
სადაც
უნდა მივდიოდე
უცხო
ქვეყნად მარები,
უკანასკნელ
შვიდიოდე
წლის
თან მომდევს ქარები.
სადაც
უნდა შევიარო,
ღვინოს
დამაძალებენ,
მწუხარება
ვერ დავფარო:
ღვინოს
დააბრალებენ!
ო,
ძვირფასო!
ჯვარზე მაგეს.
გაქრა
გიჟი ოცნება.
ვკოცნი,
ვკოცნი მე შენს ბაგეს,
მაგრამ
რა მეკოცნება?
ქალავ!
გულო,
ოცნებას მალავ!
ცაო,
ლურჯდება ზოლი!
ვაჟი:
_ დაიცა, ქალავ!
ქალი:
_ დაგიბრმა
თოლი!
შორით
ბრუნდება წყალი,
ნისლი
იცრება მთაში.
_ არა! _ ჩურჩულებს ქალი.
_ კარგი! _ ამშვიდებს ვაჟი.
გულო,
ოცნებას მალავ,
ცაო,
ლურჯდება ზოლი.
ისევ:
_ დაიცა, ქალავ!
ისევ:
_ დაგიბრმეს
თოლი!
***
წინანდალელი
ნათელა
ულამაზესი
ქალია,
ო,
ჩემო ციცინათელა,
ჩემო
ციხე და გალია.
მთელი
საღამო შევჯერდი:
რა
არის ქალის სინაზე,
მაგრამ
უეცრად შევჩერდი
მშვენიერ
თინათინაზე.
ბრწყინავდა
საარაკო ცა _
მთვარე
დაბრუნდა ბინაზე,
როს
შუქმა ღრუბელს აკოცა
ყველა
ქალების ჯინაზე.
ერთი
გავარდნილი
კაცი
აშრიალდა
ნეშო ტყეში,
წამოვიდა
ციდა თქეში,
ო,
ასეთი სიხარული
არ
მიგრძვნია
მე ჩემს დღეში.
გადმოვარდნილ
წვიმის სვეტებს
მზე
ღ რუბლიდან შუქს უმეტებს,
აელვარდა
ცისარტყელა,
სჩანს,
რომ ბედი არ მიმეტებს.
რა
რისხვაა თვალწარმტაცი,
ამოვარდა
ქარი მკაცრი,
მე
ხომ ხეებს ვეფარები
ერთი
გავარდნილი
კაცი.
ქარმა
ბუდიდან ყვავის ბახალა...
ქარმა
ბუდიდან ყვავის ბახალა
ზაფხულის
ტყეებს გადაახალა.
ისმოდა
ხმები ახალ-ახალი,
ტყე
ტაძარივით
იყო მაღალი.
ველად
ბალახი იყო კეცილი,
როგორც
სიმშვიდე და სარეცელი.
ტიროდა
მწარედ ყვავის ბახალა,
ქარმა
ტყეებს რომ გადაახალა.
ატყდა
ქუხილი, გავარდა მეხი,
გაეხმაურა
ტყე მეხის ტეხილს,
ხევში,
ხრამებში ატყდა ხარხარი
და
წამოვიდა წვიმა ჩქარ-ჩქარი.
ხალხური
მოტივებიდან
შენი
თვალები _
მაღლები _
სამხრეთის
ზღვების ფერია.
კბილები
_ თეთრი ძაღლები _
მიღრენენ:
არაფერია.
მოგონებებში
წასული
შენს
ბაგეს დავეხარბები,
ოცნების
ორი ასული _
გადაწოლილან
წარბები.
გადაუთიბავთ
თივები.
რომ
გითხრა _ დამემდურები:
გულაღმა
წევან ტივები
და
მთები უდაბურები.
მთვარეს
ჩვენი ხმა გაეგო,
თითქო
შუქ-აკანკალებით,
ჩვენს
აივანზე დაეგო
რჩეული
ოქროს ხალები.
მატარებელში
მთები
აჭრელდა, როგორც ჟირაფი,
მატარებელი
მიჰქრის ბინდებათ,
ეხლა
იწყება წიფის გვირაბი,
თქვენ
ხომ არაფრის შეგეშინდებათ?
მე
მძინარი ვარ...
მე
მძინარი ვარ... ვწევარ და მძინავს,
დაე,
მძინავდეს.
ხედავ
ჩემს შუბლზე ღიმილს დამცინავს?
როდესაც
ნანა მესმის ძიძების, _
ბევრს
ეშინოდეს
ჩემი
სასტიკი და ულმობელი გამოღვიძების,
ვით
გათენებას,
მე
ვხედავ სიზმრებს არა თქვენებურს.
მივალ,
გადავკოცნი
მივალ
გადავკოცნი
ჩემსა
მთვარესა,
სიტყვებს
გადავტყორცნი
მწარე-მწარესა.
გგიშრის
კაკანათებს
ნუ
ჰფენს ქარებსა,
ასე
ნუ ანათებს
ჩემს
ბნელ ღამესა.
მივალ,
გადვაკოცნი
ჩემსა
მთვარესა,
უარესს
გადავტყორცნი
სიტყვებს
მწარესა.
***
ამ
ჩემს თმებში ვერცხლის ჩრდილებს
სიბერის
დრო აქსოვს.
არ
ვემდური სიყმაწვილეს,
ის
ხომ კარგი მახსოვს.
სინამდვილეს
არ ვემდური:
არ
ყოფილა თითქმის.
არყოფილზე
საყვედური
არასდროს
არ ითქმის.
და
არც შიში გაორების,
არ
მიგრძვნია
მწარე...
მე
ხომ მთელი გზა ცხოვრების
ასე
გავატარე.
***
თქვენ
გენატრებათ
ლოჟა, პარტერი.
თქვენ
გინდათ გახდეთ მილიარდერი.
მე
კი ვარჩევდი გზას უნაპიროს,
ცოტა
სიყვარულს
და ღერ პაპიროსს.
***
გარეთ
წვიმს და თოვს,
სახლში
მოსვლას მთხოვს
წვიმის
წვეთები და ქარიშხალი.
გარედ
თოვს და წვიმს...
დავიწყებულ
სიმს
გულში
ატოკებს ქვითინი მწყრალი,
ვიგონებ
ჟამს, როს
სიყმაწვილის
დროს
ხორცშეუსხმელი
მიყვარდა ქალი.
გარედ
წვიმს და თოვს,
სახლში
მოსვლას მთხოვს
წვიმის
წვეთები და ქარიშხალი!
***
ამ
ვარდობისთვის
ვარდებით ვთვრები,
კარგია
თრობა,
ო,
მებრალება
მე ჩემი მტრები,
არ
ვიცი მტრობა.
მაისის
ისრით იჭერს ამური
მოვერცხლილ
ნავებს
და
მთვარე, თეთრი სიასამური,
მირეკავს
კრავებს.
არაფერია!
ისევ ის შვილდი
დაჰხარის
მდელოს.
იმ
სადღეგრძელოს
უზეციშვილდი,
იმ
სადღეგრძელოს.
შემოდგომა “უმანკო ჩასახების” მამათა სავანეში
ამ
მაისს, ამ ივნისს, ამ ივლისს
გადირეკს
ნოემბრის ბაღები.
მხურვალე
ვნებები გამივლის,
სასახლის
ჩაქრება ჭაღები.
დარჩება
აუზთან სანდალი
და
ძველი ფოთლები, ყვითელი...
რომანზე
ისვენებს შანდალი,
რომანში
_ შეშლილი
სკვითელი.
ვეწვევი
განდეგილ მამათა
`უმანკო
ჩასახვის~
სავანეს:
იქ
შავი თოვლივით დამათოვს
ჭვარტლი
და ბურუსი თავანის.
სიმკაცრით
შემხედავს
საშვენი
თვალები
შეკრული კამარის:
ჯვარს
ეცვი, თუ გინდა! საშველი
არ
არის, არ არის, არ არის!
დაქრიან
უდაბნო ქარები,
მტანჯავენ
და ვიცი: გახსოვარ!
სამრეკლოს
ანგრევენ ზარები...
წმინდაო,
წმინდაო მაცხოვარ!
გრიგალთა
სადაურ შებერვას
მისდევენ
ფოთლების შვავები...
თებერვალს
უხმობენ, თებერვალს,
სამრეკლოს
ჯვარიდან ყვავები!
და
ვიცი ღელვათა საგანი,
როდესაც
ღამეა უკუნი,
და
ჩემი მდუმარე საკანი
და
ცეცხლის მფარველი გუგუნი.
ერთგვარად
მიიტანს ამ სახის
გაზელებს
- მგოსანი სასახლის,
ხელთათმანს
- სასახლის
მდივანი.
***
შუქი
გაიშალა,
წყალი
დაიფერა,
სიო
დაიბერა,
ჩალა
გაიჩალა.
სიზმარს
აბარია
ველი
შენაფერი...
ეხლა
ყველაფერი
ოქროს
ზღაპარია.
არც
ხმა, არც ჩურჩული,
ბინა
_ მინაგნები,
თვალებდალურჯული
თრთიან
იალქნები.
ძილი
მეგონება:
უცებ
ქაოსიდან
მთვარემ
ამოზიდა
ლურჯი
მოგონება.
***
თქვენ
მოელოდით
_ არა?
ისიც
მოვიდა _ არა?
თქვენ
გაგიხარდათ
_ არა?
მასაც.
გამხნევდა
_ არა?
ერთად
წახვედით
_ არა?
თქვენ
მას ჰკოცნიდით _ არა?
მაშ,
რაში არის საქმე,
თქვით,
ქალბატონო,
კმარა!
